Οι έφηβοι βρίσκονται σε μια μεταβατική φάση, σε ένα μεταίχμιο. Το σώμα τους, οι σχέσεις τους με τους άλλους, ο συναισθηματικός τους κόσμος αλλάζουν.

Ο έφηβος ή η έφηβη καλείται να αφήσει πίσω την παιδική ηλικία και να μπει στην ενήλικη ζωή, την οποία όμως πρέπει να την ανακαλύψει, και να τη δημιουργήσει γι’ αυτόν ή γι’ αυτήν. Να δοκιμάσει και να ανακαλύψει σιγά -σιγά ποιος/α θέλει να είναι.

Καλείται να επεξεργαστεί αντικρουόμενες επιθυμίες, όπως την ανάγκη του για ολοένα μεγαλύτερη αυτονομία και ταυτόχρονα την ανάγκη του για εξάρτηση και υποστήριξη. Άλλοτε θέλει να πάει μπροστά, να φύγει μακριά, και άλλοτε καταφεύγει στο γνώριμο και ασφαλές. Αμφισβητεί τον γονιό και θέλει να τον ξεπεράσει (ώστε να μπορέσει και να τον ‘αποχωριστεί’), αλλά ταυτόχρονα νοσταλγεί τον εξιδανικευμένο γονέα των παιδικών του χρόνων. Συχνά, δεν ξέρει προς τα που να πάει.

Του είναι ακόμη δύσκολο να φανταστεί τη νέα εκδοχή του εαυτού του, να κάνει αυτήν την αλλαγή πίστας, που είναι ταυτόχρονα επιθυμητή και αγχογόνα.  Έτσι, μπορεί να παλινδρομεί στα γνώριμα παιδικά κατατόπια, ή ακόμη, μη μπορώντας να πάει ούτε μπρος ούτε πίσω, να ΄παγώνει’ σ’ αυτό τον ενδιάμεσο χώρο. 

Οι αντιφάσεις και τα άγχη που εγείρουν οι ψυχικές διεργασίες της εφηβείας μπορεί να δυσκολέψουν τον έφηβο, ακόμη και στη μετέπειτα ζωή του.

Στην ψυχοθεραπεία με εφήβους, παρέχω με γνήσιο ενδιαφέρον και αίσθημα ευθύνης ένα πλαίσιο υποστήριξης, που διευκολύνει το νέο άτομο να εκφραστεί, να επεξεργαστεί τις ανησυχίες του, να κατανοήσει τον εξελισσόμενο εαυτό του και τα ζητήματα που τον απασχολούν. Να διαχειριστεί έντονα συναισθήματα, να αντέξει τις συγκρούσεις του. Να ‘δομήσει’ τη νέα του ταυτότητα, φωτίζοντας την πολυπλοκότητα και τη μοναδικότητα του.

Να φανταστεί αυτή τη νέα φάση ζωής. Ίσως χρειαστεί να τη χτίσει και να τη γκρεμίσει (και ξανά πάλι να τη χτίσει), να ελπίσει και να απογοητευτεί, να δοκιμάσει, να επιλέξει και να αμφιβάλει, αντέχοντας τις αγωνίες του. Έως ότου μάθει να ‘πλοηγείται’ στη νέα φάση της ζωής του με τον δικό του τρόπο.